kocaman baðýrtýlarda kuþkular deprem uðultusu
aþktan kalma sevinçlerle dökülür türkülere
o vakit sularda karanfiller boðulur
o vakit yankýlarýndayken kentin
felakete verdim sana dönük yanlarýmý
kaldým düþtüðüm yerde kaygýlý ve
sancýlý ayaklarýn duruþu günlerde
dinlenmiþ öykülere...
gecenin gerilmiþ saatlerinde alným ateþ
ne soðuk acýlar ýsýttý tenimi
ne aðaçlar diktim ötelere
her defasýnda yapayalnýz mevsim oldum
yaþlandý tarihimin çýrýlçýplak sayfasý
bitecek gibi deðil sabahlara
sýçrarken serseri yüreðime þiirlerim
irkildim tenhalarda korkulara
kekeme kaldý anýlarým
örtün üstünü yalnýzlýðýmýn
en uzun karanlýða
az gülmelerle
býrakýrken yokuþlara kendimden fýrtýna
kovdu sokaklarýn arsýz sessizliði beni
kimliksiz ve þaþkýn oldum susuþlarýma
ölüm vursun kendini güneþe yakýn taþlara
gidelim ayýþýðýna göçerek
üþüdüðümü unutarak
yaþamýn kalan kýsmýnda yeni serüvenlere
hazýrlarken düþleri
yalnýzlýklar suskun destan gözlerimde/
gözlerim ki kan
görme beni derken aþk
kör oluyorum kederlerin ayazýna
dokunsam mýsralarýna tutuþacaðým sevginle
umudun aklýnda bekleyiþlerim zonklarken
kýyamet sessizce örtsün gecenin tülünü
bak kent öldü diyorlar kuþlar dizilince kurþuna
oysa bunca ayrýlýktan sonra
bahar gelsin soyunup hüzünlerden
unuturken herþeyi bekle diyorum yüzlere
çekip gidiyorlar inadýna
buradayýz uçurumlarda/
sallanan çiçeðe tutunuyoruz
nasýl gidersiniz bir bulutun peþine takýlarak
sonsuz uykuya
çocuksunuz siz avuçlarýmdan dökülen
büyümüyorsunuz üzgünlerin ellerinde
hala dalýyorsunuz doðmamak için ölüme
oysa buralardayýz
günah ve sevapta
iterek birbirimizi
yaþýyoruz.