caný sað duygularým
bahar dallarýyla durdu seviþmeye
nehir gibi uzandý yüzleri daðýnýk anýlar
yalvaran dualardan uyandý
derin uçurumlara ruhlar
yýlgýn çocuk gözlerimde
aðlarken sevginin sarhoþ çýðlýðý
bu þehirde karanlýklar
özlemleri kirletti
-durma zaman
hep ölü
hep acý
sevinçlerimin
heykelinde-
yarýnlar gülüþleri olan içimi
tedirgin ederken
kör umutlarý
nakýþ gibi aynalara
noktaladý
düþtü
eþkiya akþamlardan cemreler
hüznün kýzýl yapraðýna
dilimin ucunda sýcak türkülerimin
zehri dilleþti
resmini çizdiðim
coðrafyada
yorgun iklimlerle
savurdum saçlarýmý güneþe
hafiften çatlamýþ dudaklarým
ve soluðu kesilmiþ canýmla
kuytularda bulutlar gibi izini sürerken
gizini paylaþtým
tenimin fýrtýnalarýnda
-durma zaman
hep ölü
hep acý
sevinçlerimin
heykelinde-
gölgen ulurken düþ bahçelerinde
kývrýldý yüreðim yüreðinin peþinden
evvel zamanlara
kapýda gün beni bekledi
kýnýmda yoksul hüznüm
üryan bir sabaha
takýldý