Solgun Sözcük Ağacı

Yapraklar uçtukça
Rüzgar sesini duyurmaya baþladýðýnda
Güz erken geldi sandýk,
Neyi umduk, neyi bulduk.
Birileri var sandýk, ama hep yalnýzdýk...

Dalgalar vurdukça kýyýya,
Denizden yüksek sesler çýktýkça,
Sözcükler kulaða bir þeyler fýsýldadýðýnda,
Ne umduk, neler duyduk.
Sözcükler solgunlaþmýþ, yýpranmýþ bir þekilde,
Yorgun beyinler de dolaþýp durdukça,
Çareyi bizde bulmuþlar(dý)
Biz onlarýn umuda yolculuðu olmuþtuk.

Heybemde ki sözcükler þiire vardýkça,
Bir sandýk hazine dolu sarayým da,
Ve onun önünde dikili aðacýmda,
Neler dikmiþtik, neleri biriktirmiþtik.
Ýsmini de seçmiþtik,
Hayatýn solgunlaþan bu mevsiminde,
Ýsmini solgun sözcük aðacý koymuþtuk.

Bitirilen umutlarýn yeniden diriliþinde,
Bir ses vardý uzakta,
Ki dinledikçe bir hoþ olan dizeler,
Hareketlenmiþ þiir olmuþtu birlikte,
Notalar dahi gelip þiire ahenk katmýþlardý.
Ýlham perisi de onlara yardým etmiþti,
Ki þiirin adýný da solgun sözcük aðacý koymuþlardý....

(Kendi kendimize onu sevdiðimizi tekrarlamýþtýk,
Ya çocukluk ya delilik,
Fakat sevmek zaten en büyük çýlgýnlýk)

(ilknur karaca)





Sosyal Medyada Paylaşın: