GECE DÜŞTÜ

kollarým, boynundan iki yana düþünce
kaskatý, aðýr bir yük iniyor üstüme
büyük bir çatýrdama ve kopuþ!…

nasýl anlatsam sana bendeki beni!
gittiðinde bir hiç doluyor zamanla mekânýn içi

siyahla sarýnýyorum
dönüp duruyorum arkandaki girdapta
sýzýlý gelgitlerde
sarmalandýðým sanrýyla savruluyorum
kökleniyorum acýya

boynu bükük, topal bir kýrlangýç
sürüden ayrý

geçit verebilecek, en zayýf halka
üç aþaðý beþ yukarý mahkûm voltalarý
güneþsiz pencerede serpilemeyen
saksýdaki yer çiçeði

bildiðim tek þey
hangisine uzanacaðýmý bilmediðim
iki kapalý kapý
açýlýmýnda, zerrece tereddütsüz çýð/ý
ya ölüm ya ölüm…

ölüm, kuytusundaki pusuda
ýssýz, karlý dað yollarýnda
tüketiyor nefesini bir bebe
geride, bir annenin kucaðý cemresiz
küsüyor doðaya kardelenler

bir yontu gibi þekilleniyorum ellerinde
kuru bir dere yataðý
dualarla yaðmur suyu bekliyor
iþte, zamanlardan öyle bir zaman yine
solan neþe(m)ne aðla gün
gece düþtü üstüne…



Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir





Sosyal Medyada Paylaşın: