þimdilerde... bülbüle göðsünü açan gülün...bütün bahçeleri talan þafak... gündüzü dost biliyor geceyi düþman bilmiyorki…! gecenin rahminde bir cenindi...gündüzün katline uðramadan .. gözbebeklerimiz... avuçlarýmýzda tuttuðumuz gökyüzüne kanýyor zincire vurmuþlar beyazý nasýl da mutlu kokuþmuþ kara gölgeler... vicdanlar alev alev yanýyor .. ülkemde... yaþam kazara bir kardelen düþmüyor her ölüye kurþuna dost... merheme düþman oluyor yara ve karanlýklarda büyüttüðümüz zulüm... kafeslerde yüreklerini býraktýrýyor kuþlara . pýrýl pýrýl yýldýzlar kýzýl saçlarýndan asýlýrken...ayaklar çýrpýnýyor tövbeden utanýyor suç keþke kýrýlsaydým da yazmasaydým diye...ah çekiyor da kalem niyaz etmiyor idam sehbasý hiç .. oysa cüceleþmeden önce... kuþlar...kardeþce paylaþýrdý gökyüzünü aydýnlýðýna sýðýnmak için mum yakardý insanlýk...teriyle büyütürdü gülü .. acýlarda bile tat vardý her yara kabuða sevdalýydý cellat merhameti...bir kâhinin azýk torbasýnda deðildi iðde yapraklarýnda gökkuþaklarý demlenir dörtnala ihtilâle koþan deli rüzgarlar... “insan yüzüne” deðince...nasýl da ehlileþirdi ... .. . hangi rengi öpsek yapraklar arasýnda kuruttuðumuz;...kelepir bir mavi ve söylediðimiz... ekmek arasý iki türküydü . hayat; kulaklarýmýzda acý bir çýðlýk deðil su gibi... takýlmadan akýp giden bir kum saati, yüce bir daðýn sukuneti, sesi yitik bir gök gürültüsü ve temize çekilmiþ...tatlý bir öyküydü ..
/- insan: - eþit doðmuyor öldüðü gibi/ kavanozda renk renk akide þekeri-/ . //gönlümüzdeki insanlýk: birbiriyle barýþýk… sardýkça çiçek açan, açtýkça saran...maviþ bir sarmaþýk//
1997
*tahsin özmen, bez bebekler de üþür, çatým&baský yay,ank, 2006 Sosyal Medyada Paylaşın:
tahsinözmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.