RÛŞEN
Yeterince týný belli olmaz,
Vuzûha eriþtiremem diye
Yalnýzlýðýmý içime garip acýyla gömdüm.
Gömdüm ki artýk;
Tevâzu ile yalvarýþým O’na olsun.
Ey kendisiyle ülfet kurulan!
Kendisinde kudret sýrlarý bulunduran!
Ey huzûru ilâhi!
Ey kendisiyle mesrûr olduðum!
Ýfrâta kaçmaktan koru beni!
Aslý, esasý olmayan vehimlerden,
Füsunkâr yalanlardan,
Beyhûde geçen zamanlardan,
Çok yaðýp kaybolan yaðmurlardan,
Koru beni...
Nâçâr ve muhteriz halimle
Derinden çektiðim âh’larýmý,
Sana þikayet ediyorum.
Acýya boyanmýþ yüreðimi,
Uzletten kurtararak yýka!
Yok olmasýn aydýnlýðýn belirtisi,
Hasreti vuslata erdirerek nûr’unu baðýþla!
Gönder ruhuma güzide nedim’imi.
Naðmeleri dillendirelim gülzâr’ýmýzda!
Ey ýþýk veren sevgili!
Neþemi arttýr, yüzü rûþenle!
Hamiyet Yalazan
Sosyal Medyada Paylaşın:
MUHABBET-İ HAYR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.