titremiþ soluðuyla sabahý öpen çiçek hoþ geldin
havada bir sýzý var
gri gökyüzünü içene almýþ hüzün
sonsuz uzaðýnda özgürlüðün vakti
yansýyor evrene sanki küs
daðýlacak efkar
uyaklý kýrýklar merttir gizli katlarda
alýnma
güneþ seslenecek incecik
yapraklar yeni yetme düþlere muhtaç
çoðu zaman
bilemezsin nelere kaim zamanýn evreleri
öfkelenirsin
topraðý boyamadan kýrmýzýlarýn ruhu
sonrasý sessizlik
gerçekler dökülür somut yokluklarýn gidiþlerine
garipsindir sen de benim gibi
kýrma boynunu gel gölge daha tenha
büyütmek var seni
yitirilmiþ aþklarýn koynunda
....