.
Sen kalbime doðarken, ben zifiri geceydim
Çözülmesi imkânsýz girift bir bilmeceydim …
Ruhumun küllerinde med cezirken ihtilal
Yýldýz yýldýz döküldü saçlarýmdan son melâl
Meçhul kýyýlarýnda yalnýzlýðý avuttum
Rüzgâr sustu ben sustum düþlerimi uyuttum
Bir deniz duydu beni bir de mecnun umutlar
Hüznümün aðrýsýnda aðladý hep bulutlar
Gözyaþýný ufkunun kýzýl gülünden derdim
Sevdamýn bestesinde inler þu gönül derdim
Sen kalbine mührünü vururken merhametin
Sessizce çaðlayandým kirpiðinde þefkatin…
Güz ikindilerinde ýslanýrken felâhým
Asumanýn baðrýndan kopup gelirdi ah’ým
Susturdukça ruhumu sitemleri taþardý
Hayalim gözlerinin gölgesinde yaþardý
Kýrgýn mýsralarýmýn solgun mevsimlerinden
Yaprak yaprak düþerdin hüznün. takvimlerinden
Sen duymayý bilmedin yüreðimin sesini
Bir çýð gibi büyüttün hasretin nefesini…
Talan oldu emelim kalbi mihricanýmda
Süpürdüm gazelleri ayaz durdu canýmda
Daðlarým ýssýz kaldý tek çiçek açmaz oldu
Ýçimde büyüttüðüm kardelenim de soldu
Mateme bürünürken mahzenimde sakladým
Týlsýmlý rüyalarda hep seni sayýkladým
Sen kaçak gülüþlerden mahrum ederken beni
Ben yoksul ve divane bir ömür sevdim seni…
Züleyha Özbay Bilgiç//Kütahya.
Þubat 2011
.