Kýþýn soðuðunda ölmek istemiyorum. Yýkarken yanýmda da dost bir yüz olsun, Soðuk su dökmesinler, kaskatý olur gevþemem, Kabire indirirken ürperir bir tanem...
Toprak ýslak olur, beyazým çamur, Çiçeklerim solar, dallarý kurur, En sevdiðim sarý güller de açmaz bu mevsimde...
Aðlamayýn ardýmdan, yaþarken olmayanlar! Musalla taþýnda bile dokunmayýn! Hatta hiç gelmeyin, sanmayýn gücenirim, Artýk duymuyorum nasýl olsa, bari yalan söylemeyin...
Bu son kalabalýk bana ait olan doðumumdan sonra, Sevdiklerim üzülmesin kavuþtum âþýðýma, Yaþarken sevgiydi sadece istediðim, Vermediniz... Hissetmedim... Sadece sevdim...
Karanlýktan korkmam ama çok üþürüm, Yaþarken ruhumu örttüm,dondu bedenim... Þimdi ruhum üþüyor, toprak oldu herþeyim.
Ýki salâ arasý yaþanan emanet yýllarým, Bir anda küçücük bir çukura sýðdý, Oysa ki yaþarken sýðdýramazdým evlere, Sevdiklerim vardý, onlarsýz yaþayamayacaklarým, Þimdi hiç biri yok, TEK BAÞIMAYIM...
Nurcan Çelik Yalun 8.Þubat.2011
Not: Ayten hala’nýn anýsýna
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nurcan Çelik Yalun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.