yýllar önceydi,
memlekete gitmek istemiþtim,
yolculuða çýkmam gerekiyordu,
kuytu bir tren istasyonunda,
bir kurban bayramýnda…
bilet bulamamýþtým otobüste,
uçak bileti pek lüks, bir o kadarda pahalýydý,
benim gibi memurun bir aylýk maaþý deðerinde,
iþin doðrusu havaalaný da yoktu bizim vilayette,
ucu ucuna yetiþmiþtim istasyondaki son sefere…
kaç adet olduðunu bilmiyorum,
sýra sýra dizmiþlerdi kara vagonlarý,
ilk yolculuðumdu trenle,
güvensiz ve ürkekçe.
gözden geçirdim gördüðüm resmi önce,
yerleþtirmeye çalýþtým beynime,
düzenli bir biçimde…
sonra çaresiz giþeye yöneldim,
filanca þehre lütfen b/ilet dedim,
tuhaf… asker künyesi gibi bir þeydi,
tutuþturduklarý elime…
kaçýncý vagon, kaç numaralý koltuk,
yoktu hiçbir iþaret, benzer bir kayýt yada,
ne mene bir þeydi anlayamadým ama,
anlamasam ne fark ederdi ki,
o deðil miydi kavuþturacak olan özlemlerime…
gel demiþti anam, gel özledim,
özledim kelimesini duyar da,
iki elim kanda olsa gitmez miydim…
aklýma nereden düþtüyse,
kare kare geçti ömrüm gözümün önünden,
en sevdiðim ve en sevmediðim yolculuðum birde,
o zaman da yoktu ardýmda bir el sallayan,
ama umutlarým vardý yarýna dair, hedeflerim,
ya þimdi...?
þimdi ise duygusuz, nasýrlaþmýþ bir yürek,
mezar taþýna eþ bir beden, geriye kalan benden...
ne olur sormayýn sebebini , söyleyemem...
Hatice Ak
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.