I.
Sevdaný basamak yapýp da kendime,
Teptiðim onca yolun bir anlamý olmalý...
Bir anlamý olmalý,
Çayýn buharýyla karþýladýðým sabahlarýn...
Sen de iyi bilirsin ki,
Bu þehir her gece,
Iþýklarýnýn sönme vaktine geldiðinde,
Eþgali belirlenemeyen bir hüzün giyinir,
Bakarak yýldýzlarýn gözlerine...
En çok da bu yüzden,
Bütün gece yýldýzlarý uyutup koynumda,
Senin sabahlarýna güneþ hazýrladým.
Bu sabah da günaydýn sana sevdiðim,
Diðer yarým...
II.
Tül perdeler aralanýyor sabah yellerinde.
Sýcak ekmek kokusu çaðýrýyor uykuyu, uyanýþa
Mahmurluk saklambaç oynuyor
Þehir caddelerinde yürüyen insan yüzlerinde.
Kahvenin cazibeli dokusu yetiþiyor imdadýna kahvaltýnýn.
Güneþ pencerelerini yalýyor evlerin,
Karþý kaldýrýmda bir dilber
Uykusunu siliyor tersiyle elinin.
Saate aldýrmadan uçuyor salýncakta çocuklar.
Bir çocuk kadar özgür,
Mutlu ol sevgilim,
Günaydýnlar...
III.
Yine, yeni bir sabah.
Dilime doladým seni,
Yüzüme çarptýðým suya kazýdým.
Onca tanýdýk isim geçti yanýmdan,
Ben,
Ýlk günaydýnýmý sana sakladým...
Uyuyan gözlerini güne baðýþlayacaksýn az sonra,
Ve biz,
Bulut, güneþ ve hava
Az sonralarý çoðaltarak günaydýn yapacaðýz sana,
Sen mýzmýzlanýrken yataðýnda...
Dip not : Güneþin yüzüne kaþ, göz çizip, bana her sabah gülümsemesini saðlayan sevgiliye...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.