yitirilmiþ yaþamdan ölüm karþýsýnda fotðrafýna düþen
yapraklarý anlatacaðým bir bir...
bak ve gör þimdi...
iç sýzlanmalarýmýn iklimsizliðinde
anýlarýn sorularý donuk levhada asýlý
herþey mümkündü
koyu ýþýða birikenlerde
mümkündü
kýþlayan yüreðimde
þehir ve ölümün
güzelliði
ki
bereketsiz gözyaþlarým eski bir defterde
gül yapraklarýyla derinden güler
iner hayatýn içine saatler
dilsiz uykular...
sayýsýz molalar veririm beni ezberine alan cehennemde
yaðmurla umuda belenmiþ gecedir
yüzümdeki gölgeye yansýyan parçalar
bir de
sayýsýz sancýlarda paslý ýslýðýn
kelepçedir sözcüklerin teninde
ilk þiirimin üzerinde acýn ölü yýlan gibi çöreklenmekte
zamaný tek bakýþlarým
geçip giden ayda upuzun karanlýk
eþkiya gülüþlerinle içim örselenirken
sana eksilen yanlarýmla
pusulana düþen kalbimin
ayakta olduðunu
sundum
uðramadan bozgun vakitlere
geçici süreyle kazýdým içini
gövdem kendi takviminden düþtü
sis bastý aklýmý
her yanýmý...
senden uzak yaþamak çürümüþ bir tohumdu
olasýlýktý gözlerimde seyre yatan tuzaklar
bir bir daðýlan düþler
bak ve gör beni...