Gece dem vururken kýzýla, Allý morlu bir türküydü dilimize dolanan. Baþýn düþünce ansýzýn omuzuma Ve kapanýnca gözlerin. Kanatsýz bir kelebeðin ömrü kadardý geçmiþin. Ve yalnýzlýk gülüm; Kararan ruhumda boy verirdi de haberin olmazdý. Ve bil ki yeþil gözlüm; Sen olmayýnca dünyada hiçbir gül açmazdý. Þimdi hatýrladým da; Þubat sonuydu sanýrým ya da Martýn baþlarý. O zamanlar topraða düþmüyordu sevenlerin baþlarý. Soðuk mermerlere simsiyah bir boya ile yazýlmýyordu isimler, Yazmýyordu taþýnda “El Fatiha” rahmetin vesikasý. Zamansýz sanýyordu herkes, Akarken gözlerden bir coþkun ýrmak. Kimin aklýna geldi bilmem ki Azrail’i çaðýrmak. Benim deðil,senin mi? Yada karnýndaki yiðidin mi?
Þimdi düþünüyorum da Seni yazsam þiirlere,mýsralarým sen koksa, Hani hiç abartmadan; Ciðerlerimi yakan,bakýþlarýný resmetsem ak beyaz sayfalara. Gücüm tükense yine her adýný yazýþta. Dimdik duran bir adam pozu versem dostlara, “Helal olsun dese biri,helal olsun be adam yýkýlmadý iþte” Kimse bilmez ki, Bir yanardaðdý yüreðim, Her damlada kaným volkan. Kim dayanýr ki dostum kim! Yüreðinde olmasa ebede iman!
Þimdi iznin varsa gülüm, Selam yollayana kadar ruhuma ölüm. Seni sensiz yaþayayým diyorum. Duvarda resmin,elimde mendil. Baka baka aðlayayým diyorum. Kimse sormasa halimi, Kimseye sýralamasam nedenleri, Nedenler boyun bükmese niçinlere. Sel olup aksam þahmadarýmdan kana kana Falan filan iþte desem geçsem...Yürüsem ardým sýra... Kapayýnca gözlerimi, Hep sen girsen düþüme,ellerinde sürgün gülleri. Sonra gelsen yanýma, Beyazlar içinde, hani seni yolladýðým gibi Sonra yanaðýmdan öpsen de, Bir kerecik öpsen de... Bende öldürsem hüzünleri. Sonra dayasan baþýný göðsüme, Kovsam saçlarýný üzen rüzgarlarý. Sonra hani o çok sevdiðin türküyü mýrýldansan. “Gayrý dayanamam ben bu hasrete, Ya beni de götür ya sende gitme! Ateþin aþkýna yakma çýramý, Ya beni de götür ya sende gitme” -Gitme gülüm...Gitme... Sonra dar gelse yüreðimiz bu þehrin sokaklarýna. Ankara býksa adýmlarýmýzdan, Türkümüzden çýldýrsa kaldýrýmlar. Naralar devþirsek göðün yedi kat üstüne. Sonra binip eðersiz bir yýldýzýn terkisine. Kanasa kýzýlýrmaðýn gözleri, Sonra ýslanan gözlerin inad, Süzülüp düþsek ak beyaz bir düþe. Hani ansýzýn ve birden bire... Bir isyan baþ gösterse göðsümüzde alev, alev Yýldýrýmlar çaktýrsa bakýþlarýmýz. Sonra kulaðýmýzda; Bir sokak kemancýsýna beþ kuruþa çaldýrdýðýmýz þarkýmýz. Ýþte buydu Mecnun ile leyla’ya bedel farkýmýz. Sahi nasýldý o þarkýmýz... “Okuduðum mektup gördüðüm güzel, Seni hatýrlatýr otuz yýl önce. Otobüs kalkarken sallanan her el, Seni hatýrlatýr otuz yýl önce” Son sözüm,önsözüm oldu, Bu da senin kýsmetine gülüm, Ve bilesin ki artýk, Ölüm sana kavuþmanýn terhisidir ruhuma. Ver celp pusulamý yolla Azrail’i bana!!!
Engin Badem Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.