İ S T E M E M

son umut yaz düþ/üydü/ tü yüreðimden
sen alacakaranlýkta duran
kýrlangýç kadar ürkek yüreðinle
topraðý yaramayan
cýlýz güçsüz bir tohumsun

bozkýrlar uzanýyor üzerime
piþmanlýklara uyanacaðým sabahlara hazýrlanýyorum
karanlýk duruyor dünya gözümde
ateþin harý söndü
kar altýnda yüreðim

eteklerimde bir yýðýn sevinç
bir yolcunun huzursuz coþkusuyla
ten yorgun, tin yorgunken zamandan
elinde beyaz güller ve mutlu gülüþlerle
geliþlerini hayâl ederken vuslata
dünya benimdi
mutluydu içimdeki çocuk

lâkin, uzak bir yüz karþýladý beni
ezberimdeki yüzünden
çok uzak yüzdü karþýmda duran
bitmiþ yeminlerin
kýzgýn demirden yumrusu boðazýmdaki

olmasýn ne güneþ ne ay ne yýldýzlar
kulaklarýmda uzak daðlarýn ýssýz uðultusu/nda
büyüyor içimdeki sessizliðin hacmi

imecedir aþk denilen
þakýmaz þarkýsý tek dil ile

bundan sonra
zehirli sarmaþýklar dolansýn boynuna
güneþ deðmesin yüzüne
geceden dönmesin gözlerin
istemem sevme beni bir daha!...



Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir



Sosyal Medyada Paylaşın: