Abýkevserden tadacaðýný zanneder, aþk-ý ateþe düþen adem.
Þahenþah edasýyla doðrulur, þahbaz gibi kanatlanýr her dem.
Kevserin bir damlasý yeter, sonrasý ise her gece ayrý bir matem…
Daðdar olur, nice daðvari koç yiðitler.
Elemler içinde kývranýr da, ekdara düþerler.
Dilbere yanarlar, darülharbde gibidirler.
Ýbretlik olurlar Ferhat gibi, Mecnun gibi, Kerem gibi aleme.
Kabahati vurulmaktýr, kadir kýymet bilmeze.
Leyla’dýr kimisi, kimisi Þirin’dir, Aslý’dýr o zalimlerin.
Enhar gibi coþarlar, aþk vadisinde, gönül yataðýnda.
Rikkatsizdir tümü, rad edasýyla gürlerler, þimþeðe dönüþürler.
Ýnsaf bulunmaz onlarda, sevmek ne bilmemiþler…
Yakmýþlar anca, her çýnarý küle döndürmüþler.
Abýhayatý esirgemiþler, közü toprakla söndürmüþler.
Nuristan’da nurefþan misali her yaný nurani etmiþler önce,
Maf etmiþler sonra, mafat olmuþ o ülkede nice alkýn.
Aþikare aþktýr bu, sevilmeden de sevmektir, gelin bir bakýn.
Külfeti neymiþ bu zarar-ý aþkýn, dilerim sizlerde tadýn.
Divanece dolaþsanýz tüm diyarý, bulamazsýnýz ben gibi divaneyi.
Eþar gibi okundum, eþcar misali yeþerdim, ester gibi inat ettim.
Gayya düþmüþ gibi yandým, güfte sanýlýp bestelendim, söylendim.
Ýnsafý yokmuþ hiçbir ayperinin, sakýz ettiler dillere, çiðnendim.
Letafetinden hiç usanmadým, bu yolda yürüdüm, ömür çürüttüm.
Didarým gördüyse didarýný, bakakaldýysa öylece suç benim mi? Desene!
Elin elime deðmeden hissettiysem tenini tenimde, ne yapayým? Söylesene!
Nadaným kabul, suçsa bana seni sevmek eðer.
Echelim öyleyse, kaþýlýksýz sevmeme karýþma yeter.
Dilþad hep sen ol, daimi kalmaz burculuðun, bir gün senin de biter.
Ýlkay kalýrým sanma, yalancý ýþýk olduðunu unutma.
Ruhsarýn solar elbet, sen sen ol ebediyet arama.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.