sessizlik

þarkýlar çýnlýyor kulaklarýmýzda,

þiirler heceliyor gözlerimiz;

dua eder gibi açtýðýmýz ellerimizde

kýrýklarýný biriktiriyor sadece düþlerimiz...



her aþký yaþamak için

ve sonlandýrmak için her hayatý,

onay veren þeytana inat

yaðmur yaðýyor yine gecede,

gözyaþlarýmýz ardýna gizlenebilsin diye



kitaplar dolusu hayatlarýmýz olacak belki bizim,

mezarlar dolusu bedenlerimiz belki de;

ama kýrýklar arttýkça anlýyoruz,

bulamayacaðýz aradýðýmýzý bu yerlerde



mapushane sevdalýðýndan deðil deliliðimiz,

kötülüðümüzden de deðil ya hani cesaretimiz,

iþte belki bu yüzdendir

gitmek istediðimizde kendimizi engelleyiþimiz...



karanlýk yayýlýyor gibi ruhumuza,

ve her saniye seyyar genelevler kuruluyor aklýmýza,

ama bunlara raðmen iyi adamlarýz ya

sýrf o yüzden türküler söylüyoruz kadehlerimizi vurdukça



alkol duvarýna vitesi boþalmýþ otobüs gibi giderken

biletli yolcumuz olmaya razý olanlar var diye

yalnýz deðiliz sanýyoruz,

oysa biz her sarhoþluktan yalnýz ayýlýyoruz



unutmadýðýmýz çocuk halimiz kadar

istesek de unutamayacaðýmýz büyüklüðümüz üstümüzde diye,

alnýmýza bir býçak dayýyoruz hergün,

yarýn, ne deðiþtirecek kaderimizi?



derinin kokusunu almayan tabakçý kadar

kendimize alýþmýþýz,dönüþ yok artýk;

bitecek rüyalarýmýz ve anlayacaðýz

hiçbir söz yaralamaz sessizlik kadar,

sessizlik ama kendi sessizliðimiz kadar...



.
Sosyal Medyada Paylaşın: