G Ö Ç Ü K

hangi zamandý unuttu
gözleri, mavi yanan gökyüzü
yüzü, yeþil vadiye dönüktü

bilmese de, hiç umursamazdý
kapýnýn ardýnda bekleyenini
yokuþlarý korkusuzca týrmanmaktý iþi

durmadan, yaz gününe koþarken ayaklarý
gün geldi, biri kýrdý kelebek kanatlarýný
çalýnmýþtý sýcak güneþi

daraldý dünya
ve bir kirpi gibi büzüldü içine
yakalamak istedikçe, sislenip
eski gölgeler kayýp eriyerek önünde
gizli bir güç içeri içeri çekiyordu onu

baktýðý yüz
üzerinden yüzyýllar geçmiþ gibi eski
yaþama kýpýrdamýyordu yüreði

feryât figan göçmüþtü zaman
yýktýklarýný doðrultmak
aydýnlýk bir pencere açmak
kalbini, kafasýný, kolunu býraktýðý yere
dönmek þimdi
yaþlarla boðulmuþ, körleþen bakýþýyla
karanlýðýn ucundaki ýþýða
varabilmek ne müþkil

hem yaþamdan, hem ölümden korkan
çürümüþ hayat kokan kaldýrýmlarda
küçük bir kadýn o artýk !
kuþ seslerinden yoksun dünya…


Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir

Sosyal Medyada Paylaşın: