*Mýsýr Þahýnýn Kulu
Bir fakir bektâþi gezer Mýsýr’ da
Pek eski sayýlmaz, geçen asýrda
Habasý sökülmüþ, ayaðý yalýn
Açlýktan zil zurna, salýn ha salýn.
Gezerken Mýsýr’ ýn pâyi tahtýnda
Hiç açýklýk görmez kara bahtýnda
Birden bakar görür, bir süslü deve
Uðrayarak gider tüm evden eve.
Devenin sýrtýnda þýk arap zenci
Bektâþiye bakan sanar dilenci.
Fakir merak eder; Kim ki bu kiþi?
Devenin üstünde acep ne iþi? ;
Çok önemli biri olmalý zâhir
Takmýþ takýþtýrmýþ som altýn zincir...
Giymiþ ipekleri bembeyaz kat kat
Sorar bir araba; Kim bu ulu zat?
Arap önemsemez, kafayý sallar
Vermeden oradan, burdan misallar
’Hiç...’Der,sanma onu öyle pek ulu,
Mýsýr þâhýmýzýn sýradan kulu...’
Bektâþi þaþýrýr duâya baþlar
Akar da gözlerinden sel olur yaþlar.
Elleri havada der yaradana:
’Bir þâhýn kuluna/ bak, bir de bana! ’
Ey Allahým nedir benim çektiðim?
Elin arabýndan var mý eksiðim?
Eðer bilmiyorsan diliyorum ben :
Git, þâhtan kuluna bakmayý öðren...
Antalya-2002
Halil Þakir Taþçýoðlu
BÝZÝM ELLER kitabý, manzum kýssalar bölümünden...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.