ANKARA (MASAL ŞEHİR)
‘ Ve sen Ankara/m, rüzgârýma üþüyen þehir’
Haydi, uyut Ankara, uyut þimdi beni de,
Ayazýnda üþüyen bir garip resim olur.
Islandým yaðmurunda kurut þimdi beni de,
Ýklimine dokunan bir garip mevsim olur.
Ufkunun ötesinden dönülmeyen zamandým,
Gece hülyama düþtün, göðünü deniz sandým.
Bedenim bir hayale akarken yavaþ yavaþ,
Gönlümün yamacýndan boþalýyor bir nehir,
Ankara, fýrtýnama, ansýzýn gelen þehir…
Durgunum ey Ankara! Yaðmurun kadar durgun,
Vuslatýn uzaklaþýr sonra kaybolur gözde/n.
Vurgunum ey Ankara! Yaðmurun kadar vurgun,
Hasretin parçalanýr, ruhu taþýyan özde/n.
Göðündeki buluttan kan dökerim gülüme,
Ankara, el sallarým hem sana hem ölüme.
Kalemin ellerimi yakarken yavaþ yavaþ,
Dökülen küllerimi savuruyor bir þiir,
Ankara, sessizliði, sessizce delen þehir…
Ey þehir! Uzaklardan bana bir kez gül desem,
Susarsýn kanlar akar, parmaðýmýn ucundan.
Gel desem, gel Ankara, kýrýldý gönül desem,
Sýðamam topraðýna, kayarým avucundan.
Deniz kokan göðünde düþlerimi býraktým,
Sen bende vardýn ama ben sana hep uzaktým.
Gözlerim gökyüzüne bakarken yavaþ yavaþ,
Nidama sükût olur, baðrýma akan zehir,
Ankara, gözyaþýmý usulca silen þehir…
Þimdi baðrýna gelsem, en gözde yerde dursam,
Ey Ankara! Gecende benimle üþür müsün?
Anka misali doðup kalbinde yaþam kursam,
Bir masal ülkesine benle dönüþür müsün?
Haydi, söyle Ankara, ne varsa aþka dair,
Seni bin yýl sonra da duyacak elbet þair.
Çýkacak can bedenden býkarken yavaþ yavaþ,
Gözlerin masal olur içine çeker sihir,
Ankara, hayalime usulca gülen þehir…
Susma sen ey Ankara/m! Dil yaram, gözü karam,
Suskunluðun sesimde kaybolan bir nefestir.
Benim ezelden beri dilime düþmez kelam,
Sesin yorgun bedene ruh olan bir nefestir.
Masalýna býraktým, uyut düþünde beni,
Topraðýna harmanla son öpüþünde beni.
Gözlerim masalýndan çýkarken yavaþ yavaþ,
Öpüþünde gizlenir, ömrümü çalan ahir,
Ankara, öldürürken kendi de ölen þehir…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.