mor hüzün

mor bir hüzün indi karakýþ akþamýna
kendi alevlerinde üþüdü ateþ çiçekleri

zangoçlarý yorgun çanlarý suskun uzak kulelerin
sisli sokak lambalarýna asýlan ýþýðým donuk
þehrin yalnýzlýðýna gömülü çocuksu yüreðim

kar duvaklý çatýlarda gri bulutlar gibi çoðalan
serçeler
ürkek ve telaþlý alýp baþlarýný nerelere gittiler

maziden topladýðým çileli yollar
binlerce kez yaþanmýþ ömür kadar kaygan
ruhum kadar kýrýlgan dökülüyor gözlerimden

-tanýdýk yangýnlarý yoklayan sol yaným
kül olmayý da öðrenir elbet-

zaman girdabýnda boðulan bu kaçýncý düþ
bu kaçýncý bahar
buz kýrýðý sularda titreyen salkým söðüt gölgesi
yoksa seni de mi dallarýndan vurdular

küf kokulu korunaðýnda zehir biriktiriyor
geceye akrep
kurþun gibi hayal kýrýðý döküyor umuda
son mevsimde son tufan

ilk deðil kutsal baðýmdaki bu yaðma
bu harami vurgun ilk deðil
þimdi çok uzaðýndayým mutlu coðrafyanýn
müzmin yarayým batýk kentin kuytularýnda
gayrý dört yaným çalkantýlý deniz
ah düþlerim
yok olmayý çok mu istediniz


31 aralýk 2010
nuriye zeybek



Sosyal Medyada Paylaşın: