İŞTE HEPSİ BU

evvel
her günün baðrýna düþen umutlar
gözü kara toydular
ortalýðý hilebaz hüzünler bastýðýnda
bozguna uðrayýp
korkakça gitmelere durdular

her gidenden bir alacak var elimde
hasta kalbim, yandý arkadaki talanda
hem mýzrap, hem tel olamam ki artýk baðrýmda
koþup durmadayým eksik kalan ardýnda

aynalar yalan söyletir kendine
sen görmek istediðini görür
külü eþeler durursun boþ yere
oysa gölgesizdir, yalnýzdýr akþamlar

kendin çoðaltacaksýn kendini
radyoyu aç, misafir gelsin sesler
sen ekle ayak seslerini de

kýsalan umut boylarýnda arttýkça artýyor sarý
doymuyorsa da arsýz aðzý
yine de boþver
sen ki,
ne çok mayýn temizledin kendinde
ne çok zaman rehin gitti içinden
ne çok harcadý seni harmanýnda

geriye kalandan
hep k ý s a y ý çekti elin
beklerken bahçeyi balkonda
kurumuþtu saksýdaki limon aðacýn

hatmi çiçeðin, sardunyan, yaseminin
hepsinin büküktü boynu

yaz bitti / hayâlin de
azgýn, dev dalgalarla
deniz dibindeki evin, gömüldü suya
taa baþýndan daha, mimlenmiþtin bir kere
gençliðini hayat vurmuþtu hatýrla

arkandaki bozbulanýk suya dönme
ne varsa elinde avucunda, kullan doya doya…
mutluluk dediðin, eþi menendi olmayan
sonsuz soluk deðil ki!
bi(r) varmýþýn bi(r) yokmuþun
iþte bu kadar hepsi!


Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir

Sosyal Medyada Paylaşın: