ALFABEMİN SON HARFİ

Mahzundu her günüm senden önce
Anlamý ilgilendirmiyordu hayatýn
Ne acýsý ne tatlýsý hitap etmiyordu bana
Gönül hânem periþandý.

Sen geldin
Ne iyi ettin, hoþ geldin
Takvim yýlýn son gününe tekme atarken
Doksanyedi tarihin tozlu rafýna girerken
Gördü gözlerim, gözgöze geldik ayný anda
Umutsuzluðun beynimi sardýðý bir anda
Sen geldin yanýma ne iyi ettin hoþ geldin.

Seninle birlikte tanýdým yaþamý
Gökte güneþ seninle anlam buldu
Isýttý yüreðimi sevginle büyüttü
Mana nedir ifadesini buldu
Neþe kattýn ruhuma
Hoþ geldin Hayatýma.

Güller açtý gönlümde
Açan güllerin her biri bir aþk tomurcuðu sanki
Öyle sevdim ki !...

Ay baþka doðdu semaya
Deniz baþka dalgalandý rýhtýmda
Tanýdým alfabemdeki tüm harfleri
Her biri ayrý gülümsedi
Ancak çok sevdim son harf “Z” yi.

Son harf, son noktam
Son limaným, son barýnaðým
Aslýnda ilk aþkým ilk duraðým
Yemin olsun hep sende kalacaðým
“Z” yi baþýma taç yapacaðým.
* (“Z” li dakikalardan)
Süleyman KARACABEY

Sosyal Medyada Paylaşın: