Erzurum

Uykuda soðuk almýþ, buzlardan rüya þehir;
Yaylanýn kucaðýnda esneyen hülya þehir.
Malazgirt atlýlarý eser eser ovanda,
Mavera gazileri oturur hanedanda.
Taþlarýnda Nef’iden mýsralar yankýlanýr;
Günde bir Nene Hatun tabyalara adanýr.
Taþhan’a tarih düþer Aras boyu akanlar
Seni ancak seninle ömür tüketen anlar.

Ketum bir sessizliði saklar avuçlarýnda,
Tam otuz üç damla kan donmuþ göz uçlarýnda;
Çocuðu bundan küskün, yaþlýsý bundan dertli,
Çok diyet verdiðinden sularý bereketli;
Ondan baharda açan çiçekleri kýzýldýr;
Kýzarmamýþtý diye gelincikleri býldýr;
Feste ilmeðe geldi sarýklý baþlarýmýz
Medresede eridi yakuttan taþlarýmýz...

Honçasýnda açýlýr soðan zarý lavaþlar
Dibek görmeyi versin ýrgat dövmeye baþlar.
Çift beyaz güvercini, köylü kýzýný oynar;
Gözlerinin açtýðý korda bengisu kaynar.
Kanýný güneþten mi almýþtýr bu insanlar,
Gizemli gözlerinde göðe mahsus dumanlar.
Palandöken daðýnda þaha kalkmýþ kýratýn,
Sen çilekeþ anasý ilim akan Fýrat’ýn…

Bakýrcý çarþýsýnda þaklayan þehri diyar,
Karlý alýn yazýnda buzdan avizeler var.
Görse Umudum Baba, kaybolurdu umudu,
Neden çeþmeler durdu, þadýrvanlar kurudu?
Saltuklu diyarýna kimlerin ahý deðdi?
Senin maðrur baþýný kimler önüne eðdi?
Söyle, daðlarý sarssýn duada kesik baþlar;
Kutlu barý yeniden tarih kýlsýn dadaþlar!

Senin Beyti Âli’den ruh veren oymaðýn var,
Horasan, Semerkant’a hükmeden otaðýn var.
Marifetli külliyen, Ýlhanlý hafýzlarýn,
Her akþam þerefede iþaret yýldýzlarýn…
Cirit meydanlarýnda kiþner durur atlarýn
Her zemheri ayýnda kar olup kanatlarýn
Uçunca, “göç göç olur, göçler yola düzülür”
Emrah’ýn figan eder, yetim selvin üzülür.

Alaturka þehirde kuþdili konuþulur;
Erzeni’den, Eretna Beyliðine koþulur.
Çelebi durduðunda dondurdu kedileri,
Uzun hava tutturur, yürekten dertlileri.
Vahyi nur ehramýný kat kat örter burada,
Boynunu hakka doðru uzatmýþ haritada.
Baþý avuçlarýnda inci dökenleri var,
Gece sabaha kadar tespih çekenleri var.

Güneþ er doðar burda, her þey er anlaþýlýr,
Týrhýçlý kapýlarý doksan üçte aþýlýr.
Ve engahtan söylenir, yas türküsü þehirde,
Viranda bir gül kalýr, saat kulesi bir de…
Yaylanýn kaderine istiklal giydirilir;
Zülfükâr’ýn ucunda kan þehrine girilir.
Git git þehri diyarým, git git þehri diyarým;
Aþkananýn isinde matemini duyarým.

Zýðvalý ve sekolu yiðitlerini gördüm,
Bindallýya ceh satan kösteðini ben ördüm.
Beni mahrem tanýma, beni yabancý sanma,
Ben kendi gurbetimde sana sýlayým ama
Bir türlü, bir sofrada olmuyor baþlarýmýz;
Bizi þair eyledi, firaktan efkârýmýz.
Her iklimde zemheri, her vakitte hilal ay,
Bu dinmeyen hasreti büyülü haline say!

Mehmet Taþtan

Sosyal Medyada Paylaşın: