Ýnsanlýk toplu grevdeydi
Tanrý lokavt yaptý
Kýtlýk; insan eti yedirir, kan içirirdi
Büyükler hiç aç kalmadý...
Çocuktum...
Ben; yalnýz sokaklarda misket kavgalarýný bilirdim
Düþüncelerimin üzerine devrilirken kitaplar
Büyüyenlerden ekmek ve toprak kavgasý öðrendim.
Modern çaðýn eli kumandalý padiþahlarý
Masallardaki perileri allayýp pullardýnýz
Siz çikolatadan evlerde yaþarken
Kibrit çöpünden kulübeleri yaðmalardýnýz.
Tâbanýzý kuzuya çevirirdiniz ama
Siz hep ejdarhalarý sevdiniz .
Büyükler, ben sizi hiç sevmedim!
Siz vururdunuz çekik gözlü bir bebeði ömrünün baþladýðý yerden
Hiroþima’nýn çiçekleri* can çekiþirdi gözlerimde.
Alfabeyi sýraya dizerdi kara gözlü hümanist bir kýz
Harf be harf vururdu savaþlarý
Zihnimin temel atma evresinde.
Teni tutuþmuþ çocuklar uzatýrlardý ellerini
Kan ile yazýlmýþ beyaz sayfalardan
Tutamazdým.
Vururdu boynumu büyüklerin kýlýcý
Ölmezdim ve hatta bükülmezdim
Yaþ aðaçtým ben, iradenize eðilmezdim.
Siz geleceðimi bombalarken ,
Ben Hiroþima’da kaldým büyümedim
Siz bana bombalarla gelmiþtiniz
Ben size o topraklarda açan çiçeklerden getireceðim...
Not: Hiroþima’nýn çiçekleri ifadesi ; on iki yaþýmda okuduðum Edita Morris’ e ait ve içeriðini bugüne kadar hafýzamda sakladýðým bir kitabýn baþlýðýndan alýntýdýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.