koþ rüzgar
bekleyiþlere soyunduðunda fýrtýnaya dayanan ruhum
aðzýmda ýslanan iri sözlerimin kalabalýðýný bitir
kalbimin orta yerinde heyecanlarým heykel gibi dikilirken
öp umudu çalýnmýþ çatlayan tohumlarýmý
gece bütün çýplaklýðýyla sýlamda
terlemiþ avuçlarýmda
ezber karalarý kuruturken güneþ
sessizliðime sarýp sarmaladýðým arzularým vardý
ve sabaha aðaran dað özlemlerim
kaderin tortusundan dökülürken yüklü mavilerim
ay’a sevdalanan sayýklamalar olur yaþadýklarým
tenim bir yýlanýn kývrýmlarý gibi geçer önünüzden
almazsanýz beni hücrelerinizin yoksul alevine
seyrederim eþiðinize oturmuþ esmer çocuklarý
kaðýttan oyuncaklar yaparken elleri
kayýklarýna yüklerim duygularýmý
ve salarým akþamýn soluðuna yeþillerimi
sakallarýný uzatýrken dayanýklý tükeniþlerim
her duvar dibinde gördüðüm tiyatrolar biter
rüzgarýn keskin nefesinde
ve hep dolanýr parmaklarým iz parçalarýma
kapatýn perdelerinizi
her yana daðýlmýþ ateþim
ey gölgem
vurulmuþ baþýnla yaslan yokuþlarýma
sonbahar uykularýmýn dans ettiði çýlgýnlýktayým
sýrtlan hayallerimin yalnýzlýðýný
aklanmayan içimin doruklarýný
yoksa düþebilirim düþlerden bir
günaha...