Ödünç Kanatlı Melek

Kendi fýrtýnasýný adýmlar yaþam
Yelkovanla düþman zamandan
Ve kehribar bir akþamdan kalma
Ýzdüþümlerimin kýstaslarýnda bu onmaz yara/m...





Zembereði kirpiðime asýlý haremi anýlarýmýn
Çið kekemelerinde ayrýlýk yalýnlaþýr
Devrik bir senaryonun kahramanýyým en fazla
Isýrgan sözlerin sýzýsýyla figanlý alnýmda
Suskuya denk yalýn ayak özlemlerim var...




Þu koskoca kente saklanamýyor beklentilerim
Yaralý bir gönlün halel þeridinde olsam da
Ýçimde gün geçtikçe imlasý bozulan cümleler
Ýsyan ediyor...
Gecenin aynasýz kadranýndan dökülüyorum
Zamanýn tenhalýðýna
Ve alevlenen kirpiklerim kapanýrken gözlerime
Çocuksu bir lisanýn sessiz çýðlýðý ile kendi kendime söyleniyorum
Eþkâlini fýsýldanýrken yüreðim ayrýlýklarýn hüznüm diz boyu...
Oysa þehrin saðýrlýðý aþikârdý
ihanet giysisi nasýlda yakýþýyordu loþ ýþýklara
’seni senden çaldým ’derken nasýlda gururluydu...





Ufaktým!
Mutlu, al yanaklý, gamzeli
Gözlerim babama pervane
Ellerim oyuncak bebeðime
Bütün yýldýzlý gecelerde taç yapardým annemin ipeksi zülüf’üne
Gözlerim buðusuzdu o vakitlerde…
Bilmezdim ninniden baþka þarký
Beyazlarým kararmaz
Siyahlarý sarmazdým o vakitlerde
Dedim ya en çok babama pervane bir hüviyetle
Ve oyuncak bebeðim birde kýsacýk eteðimle
Meleklerden ödünç mutluluklar dilemezken
Bihaberdim dudaðýmýn büküleceðinden...



Baþýboþ bir zamanýn hýçkýrýklý meleðinden öðrendim sonrasýnda
’Babalar erken gider yurdundan’
Dudaðýmýn büküklüðü oyun sanmýþlýðýmdan hayatý
Yani bez bebeðimin eksikliðinden
Yani göðü mavi bellediðimden
Yani oyun sanmýþlýðýmdan hayatý
Ve o sokaðýn nöbetini tutmaya gönüllü sancýmalarýmdan öðrendim ki
Ben babamýn özleminin fedaisiydim...




Büyüdüm! Büyüdüm de nefesi deðmedi sevginin yüreðime
Neyim varsa erittim sevdiklerime
Hoyrat davrandýkça kendime
Sarýldým layýk bulduðum gülümsemelere
Ömre nefes sürüp ömür uzatýrken
Vazgeçiþlerin ertesinde,
Duaya asýldý usul usul aðlayýþlarým…

Ardýmdaki yýllarýn saçlarýna tutundum
Tenime vurgun yaralanmalara sükûtu merhem sundum
Aþk þarkýlarýndan muaf tuttum s/özümü
Öykülerine aðlasam da Leyla ile mecnun’un
Çoðul suslar içinde tekil suskular yuttum
Yýðýn yýðýn acýnýn dönemecinde
Her güleni dost saydým…
Uslanmaz kanatlarým
Çýrpýnýr durur vuslatýn o çivit mavisine
Bir meleðin dilinden dökülen cesaret
Ve ödünç aldýðým tozpembe kanatlarla uyandým seherlere
’babana benzer bir yaný vardýr sevgilinin’ diyordu
Ýlla Umutla yüreklice
Yüklendim yine yeniden yüklemlerimi
Ünlemsiz hayata merhaba demeyi kursaðýma dökerek
Göðe mavi sürerek
Güneþe merhaba dedim...



Not:Biteviye hayat hikayelerinden.Bir meleðin hiç olmayan babasýna duyduðu özlemi karalarken, þanslý olduðumu fark ettim kabirde olsa da BABAM.



Sosyal Medyada Paylaşın: