çiçeksiz yaþamak yakýþmaz yorgun sulara al þu nevrayý göðsüne tak!
bana býrak aklayarak sakladýðým kara günleri sýrlarýmý sýrlayarak yaþýyorum uzaklarýn uzaðýnda geçen yýllar sütannemdir benim aðlayýnca saldýrýyorum memelerine dünü emerek besleniyorum kucaðýnda; pembe düþ yastýðý sana ayaz yataðý bana yakýþýr!
açýlmayan pencerelerin camlarýndayým artýk, puslu bir ayna yapýyorum her gece birer birer çaðýrýyorum binlerce seni! ne aþksýz kalasýn ne de susuz uykularýmý bitiren gözlerini uykularýn yesin yeter!
öyle bir yerdeyim ki þimdi el de uzanamaz dil de… yalnýzlarla yalnýzlýðý yaþýyoruz önce bize doðuyor þafak ve asla solmuyor buz çiçekleri yücelerde yaþýyor geceleri açýyor aþkýn azizleri!
ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖmerNazmi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.