gece rüzgârları

kirli küreyi izlerken sessiz ay
kefeni ten
mezarý süsen ölüleri gezer rüzgâr;
titretir inmeli yürekleri
bir bir yalar us çýbanlarýný
sancýlarýný yoklar þirret hayatýn
kendini sürer gönül yaralarýna
iðrenmeden öper irinlerini,
sinedeki sinleri açar tek sözle
gizlice yer kalan dünü,
bu yüzden toktur geçmiþin geniþ karný
insaný emerek doyar zaman.

nilüferim,
yüreðimdeki sihirli ferim!
bil ki,
adam olan ardan örülü can yapýsýdýr
kendine açýlan dünya kapýsýdýr kalbi,
bir yaný aþiyan
bir yaný salacaktýr sýrça köþkün,
konanlarý sevdayla karþýlar
gülerek yýkar gidenlerin cenazesini.

ve soyuldukça aþkýn kabuklarý
kiminden yýlan çýkar
kiminden yâr…

elimizde birikir gerçek
dilimizde saklarýz,
kimse bozamaz týlsýmýný;
yýldýzlarla arkadaþ
yaðmurla yoldaþ olur,
bulur bilinmeyen adresleri
gece rüzgârýyla çalar kapýsýný…


ö.n


Fotoðraf Þerife Hilal Deðirmenci

Sosyal Medyada Paylaşın: