böyle kayboldu gölgem

zevkin doruðunda gördüm acýnýn kaynaðýný
ölüm fermanýnda yaþamý
özgürlük buyruðunda prangayý…
ferman çýkýnca caným için
o zaman anladým
yaralarýmýn yarama derman olduðunu!

gülde mor aradým
karanfilde al;
istedim ki bal yapsýn peteðimdeki arý
bozdular göðsümdeki kovaný ateþle
savurdular dumaný…
böyle kayboldu gölgem!

þöyle kayboldum ben!
panayýrda koþarken palyaçolarýn ardýnda
salýncaklarda sallarken kendimi
dilimi kuþlar
kalbimi kýzlar çaldý
býraktý elimi annem!

öyle nehirlerden geçtim ki gözlerim ýslanmadan!
batmadan yüzünde yürüdüm kederin
balýklar da güldü
taþlar da…
su deðmedi ayaklarýma en derin yerde
bu yüzden adým yazýlýdýr
silinmez kýyýlardan!

ama kayboldu gölgem!
ben beni yitirdim kalabalýkta
bataklýkta
sazlýkta bir filizim artýk
mehtapta adým okunmaz
güneþte gölgem olmaz benim!

ve böyle kayboluyorum ben
öyle aðlayarak deðil,
öfkeyle terk ediyorum tüm sevdalarý,
sanýlmasýn ki yalnýz gidiyorum
bir ben kaybolmuyorum bu dünyadan
sevdiklerim de geliyor benimle
istemeseler de!

ö.n


Sosyal Medyada Paylaşın: