Bir kutlu yolun yolcusuyum ben.
Kara tahta baþýnda aðarýr talihim,
Yedi veren gözlerden âb-ý hayat içerim.
Sonsuz bir mavi yüklerim sýrtýma,
Yüreðimde bin bir aþkla,
Karanlýklar içinden geçerim.
Tohumlarý çatlatan topraðým ben
Onlar filize duranda kanatlanýr gönlüm
Elvan elvan çiçeklenirler baðrýmda.
Vatan kokulu bir bahçe düþlerim;
Ege’de zeytin; günebakan, Trakya’da
Karadeniz’de yayla çiçeði, Doðu’da kardelen
Bozkýra inat, küme küme mineler düþlerim
Ýstanbul’da lâle; portakal çiçeði Akdeniz’de…
Hepsi bir bayrak gölgesinde…
Ömür adaðý bir hikâyede yaþarým ben.
Daða sýrt veren köyler bilirim,
Dumaný bahtý gibi kara evler…
Ayaza çalan bir kaderin vurduðu çocuklar bilirim.
Ey! Benim, ömrüme baharlar devþirdiðim
Gözlerinin karasýna yýldýzlar serpeceðim,
Gel…
Gel, benim gurbet soðuðunda gülüþüne sýðýndýðým
Güzelim saçlarýna hilâli, tacýn yapýp takacaðým
Ebedi bir müjdeye talibim ben
Bir harfe kýrk yýl hatýrdan baþka bir þey beklemem
Yeni yetiþen nesillerin emanetçisiyim
Alýnlarýna ak yazýlar yazmaya
Gözlerine ýþýklar çalmaya yeminliyim
Azýðý ilim, menzili vefa bir yola düþmüþüm ben
“Ýkra” ile yýkanýr yüzüm; okurum, okuturum
Ýstemem cennette bir köþk, saray, havz-ý kevser
Bir taþ duvar okul, bir kýrýk çeþme bana yeter.
Kitaplara adým düþsün istemem,
Beni yalnýz onlar bilsin, bir gün ölürsem
Bir damla yaþ olayým,
Düþ yanýðý gözlerinden geçen.
OLCAY GÖKÇE - AMASYA / KASIM 2010