Sofraya oturupta aç kalan yanýmdý gidiþin Çocukluðumdan geriye kalan umudum Kadýnlýðýma el sürülmemiþ bir yalnýzlýktý eylülüm. Gözlerimi bir aðacýn dalýna astýðýmdan bu yana Tükürürdü yüzüme gün.
Ah! Sararan yapraklarýn içinde dalgalanýrdý saçlarým Kuraklaþan dudaklarým þahittir Sis daðýnýn eteklerinden izlerdim þehrimi Yýkýlýrdý mutluluklarým Hepsi ayrý bir savaþ Ayrý bir yenilgi.
Tebessümü nerde kaldý diye sorardým kendime Bu kahkahalarým Çýðlýklarým Hangi mevsimden kalan kýrýntýlarýmdý. Rüzgâr tenimi döverken Zülüflerime düþüyordu serinliði Suskun bir eylül gecesindeydim Topraða düþüyordu gözyaþlarým Üþüyordu þehir Kýraðý çalýyordu kirpiklerim Suskunluðum sana hep aç kalýþýmdý.
Sararan yapraklarýn arasýna döküyordum yüzümü Yalýn ayak Çýplaktý ruhum Aç kargalar salýnýyordu ensemde Bedenim ayazýna düþmüþ bir güz yangýnýydý. Örttüm yüzünü Gece avuçlarýmda cýlýz bir kent Yani ben, Çelimsiz bedenimle ýslanýyordum Sana bir aþk kadar uzaktým.
Eylül’dü Bacadan tüten isli bulutlarýn koynundaydým Ve geceydi Yokluðun tetikliyordu sancýlarýmý Galata’nýn göðsüne küt diye oturuyordum Martýlar vuruluyordu gözlerimin elasýnda. Sahi, Yapraklara sýrnaþan göz rengimde ölmeyi hiç düþündün mü Ya da yaðabildin mi serin bir yaðmurla kirpiklerime?
Sen þimdi ölmeyi bekleme!
Ilýk bir eylül sabahýný düþle Vakitsiz esen rüzgârýn koynuna baðýþla mutluluðunu Kim bilir Sabah yelinde göðsüne deðecektir dudaklarým.
Sen þimdi aç kalan bir eylül gününü bekle Ve biraz gülümse þimdi! Sosyal Medyada Paylaşın:
Meryem Ateş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.