kalbi olan sabahlarý dinledim
ellerim bahardan yaprak
bir çocuðun gözlerine çalan güneþ gibi
kesildi sesim
ufukta bekleyen hayaller kadar
yürürken gün ýþýðýna
yüreðim köz duman
saðanak süsündeydi gövdelenmiþ hüzünlerim
incinir zincire vurursam hislerimi
bana hasretler döner
zaman eskiyor avuçlarýmda
küflenen köþelerde
hani umuttu ya her yol
yýlkýna düþüyor gündüz düþlerim
yaðmursuz satýrlarda
çünkü
bahar esirger kendini
bilinmezliðin yol ayrýmýnda
tam ayaklanmanýn ortasýnda
üþüyünce dallarým
üfledim boþluða
artýk
kendimin sessiziyim
............