Nazlı Yaram

Ýnsanlar,
Delirmiþ sanýyor beni.
Söyle onlara,
Nazlý yaram;
Her þey, yanlýþa gidiyor.
Devran mý döndü,
Ýnsanlar mý?
Yaðmurdan sonra,
Gökkuþaðý da,
Çýkmýyor artýk.
Nedenini biliyorsun,
Nazlý yaram…
Deðiþik renkler,
Güzel yüzler;
Hatta yýldýzlar da,
Þahitti sözde,
Aþkýmýza...
Hem sen, çok kýzardýn,
“Ayrýlýk” sözüne.
Söylesene, nazlý yaram…
Suskunluðuma,
Kimse anlam veremiyor.
Gerçeði,
Öðrenmek istiyorlar,
Ama güvenim kalmadý,
Kimselere.
Gerçek de zaten,
Gülmeyi bilmeyenlerin,
Sinir bozucu,
Ýðrenç kahkahasý...
Biliyor musun?
Herkes,
Seni unuttuðumu sanýyor.
Býrak, öyle sansýnlar.
Ama sen,
Sakýn öyle sanma!
Ýmkânsýz bu.
Ben unutsam,
Sûr üflenir zaten...
Kýyamet,
O an kopar...
Bilmiyor musun?
Nazlý yaram;
Âþýklarýn dilinde,
Söz bitti.
Þimdi dillerinde,
Ayrýlýk ve terk ediþ...
Kuþlarýn sesi ne güzel,
Güneþ de öyle...
Âþýklar hâlâ,
Son sözümü bekliyor.
Çünkü benim,
Ayrýlýðýmýn þarkýsý;
Namludaki,
Son kurþun olacak!
Bunu sen de biliyorsun,
Nazlý yaram…


Sosyal Medyada Paylaşın: