Ödünç bir hüzün býraktýn þehre kaldýrýmlarý ayrýlýk siyahýna boyadýn her geçtiðim sokakta yarým kalmýþ hayatlar ve ayaklarýndan kalan sýzlanýþlar buldum senin
her gittiðim uçurum yokluðunu anlattý öyle öldüm ki yalnýzlýðýmýn kýyýsýnda ne zaman aðladýysam o zaman tükendim iþte!
gece fenerleri yanýyordu köþe baþlarýnda kadýnlarý bir çýkmaza varýyordu sokaklarýn düþlerimden alaca sis bulutlarý kopuyordu ve cinsel bir form adýyla býrakýyordum geçmiþi kendi haline ama nereden geçtiysem ansýzýn dönüyordum ardýma ardým siyah, ardým lanet, ardým felaketken gecenin ýssýzlýðýnda sen olmuyordun sokak lambalarý yaþadýðýn karanlýðý aydýnlatmýyordu bir türlü mazgallardan bitkinliðim akýyordu aþaðý sidik kokuyordu, leþ kokuyordu ayrýlýðýn bataklýklarý lüzumsuz bir arayýþ oluyordu çýrpýnýþlarým kedi gözleri gibi büyüyüp de önümde birden yok oluyordun sen þehre bir hüzün çöküyordu ve hayat duruyordu yüreðimin sokaklarýnda ýsmarlama bir sevince hasret kalýyordu insan
bir yalnýzlýk býraktýn þehre zifir bir çaresizlik öyle çoðaldýn ki içimde yokluðun hiç eksiltmedi seni beni býraktýðýn lâl akþamlarýn zülfüne düþümde bir tutam koparýp da saçýndan teninin memleket kokusunu ektim kaç zaman!
ödünç bir hüzün býraktýn þehre ben seni býrakmadým!
Nevzat KONÞER Mayýs 06 Sosyal Medyada Paylaşın:
Nevzat KONŞER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.