Ödünç Düştü Çocukluk…

kýsa kalan yýllar alýngan
tozunu silkeler zaman ki
bakýr akþamlar okþadýkça
simleþir yýldýzlar…

duvarlar ýssýzlýk kalýntýsý
silinmiyor çekici, oraðý
duvarlar yüzümüzün tanýðý…

yazlýktý sinemalar, atlýkarýncalar
gazoz kapaklarý toplayan cepler
kadere kýsmete saman gofrete kanan
macun damlardý eski aþklardan…

mýsýr patlaðý diþlerdi gülümseyen
cilasý vardý yürek denenin
pas lekesini öðrendikçe
üstünü örter uyur dünler…

þehir yaðmalanýr anýmsarken
yaðmur düþer ten ürkeklenir
çamur karar köylerde analar
tezek kokardý nefesler
yakmazdý lambasýný felek
gaz lambasý gölge oyunu…

eski evlerin sokaklarý saklý
Arnavut kaldýrýmlý taþlar
dizlerimiz kanar ellerimiz çatlar
aþký tanýyalý o acýlar sýzýsýz kaldý!
alaylý bir hayattýr insan taraçasý.

Cumbalý sabahlar güneþle yer kapmaca
seslerimizden kavislenir dudak kývrýmlarý
çýðlýk satar çocukluk alýrdýk Affan dededen.
…
Þimdilerde dil kendi karmaþasýnda!
Söz alýr söz satar kekre sataþmasý.

Hiiihhh…
Affan dede ölmüþ!
kaç toprak atýldý nefesine bilemedik
geri verin ödünç aldýklarýnýzý.

Geçmiþ üþüyor...

Affan Dede. Cahit Sýtký Tarancý’nýn bir kahramanýdýr.
Sosyal Medyada Paylaşın: