hüzün taþýyan þehrin korkulu sokaklarýnda resimler çiziyorum gözleri ýslak bir adamý severken aðlýyor yüreðim küçücük kalýyor seviþmeye duramayan ellerimde umut hiç baharlar açmaz mý yalnýzlýðýma sevincimi ararken aynalar
kan damlamýþ bir gecenin kollarýnda çiþeliyorum yokluða gün aðarýrken yaðmuru bu yüzden seviyorum bu yüzden incinmiþ gülüþlerimi ayaza tutyorum kuþun kanadýnda uzaklaþtýkça boðuluyor sesim kopuyor bir yangýn daha kýzýl zamana
yüreðim sabrýn tohumunu sakladýðýndan beri beyazým gün görmüþ güneþlerim vardýr bulutlarýmda çoðalýp dururum yalnýzlýða saklanan yeþillerin gövdesinde çýðlýklarýmýn salýnarak düþtüðünü kimse bilmez çünkü yorgundur geceler düþ cemrelerinde
bunu resimlerimde soluk alan susanlar bilir bunu saksýdaki küskün çiçek bunu denizin sularýnda direnen ýþýltýlar bilir
ki biz þarkýlarla dilleþen iklim oluruz
Sosyal Medyada Paylaşın:
-Tesbih- Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.