Ölümü avuçlarýnda taþýyan kadýnlar gördüm Kalp kapakçýðýnda paslanmýþ gözyaþlarý biriktiren çocuklar Ve aðlak seviþmelerin tükendiði yerde yeniden dirilen adamlar tanýdým.
Acý zihnimdeyken hayat boþluðundan kovulmuþluðum var Bu yüzden yarým kalmýþ seviþmelerim en tutarsýz soytarým Öpsem, yetimliðim jilet kesiði gibi kýrýp dökecek içimi.
Tanrý’m, acým Sevgili ruhum, öðrendim ölmeyi Bir saniye düþünmeden teslim olmayý da. Esmer bir adamýn yataðýnda aç kalmayý sahiplenip Dünyanýn odak noktasýna sahte ayrýlýklar baðýþladým. Güldü, üzüldüm...
Çelimsiz yaþam hikâyelerinde aðlaþtýk daha çok O, bir geminin bel kemiðiyken Kýrýk dökük filikalarýn çýðlýklarýna peþkeþ çekildi umudum.
Binlerce sen gördüm Tanrý’nýn hayra yorduðu çelimsiz hikâye giriþlerinde. Aklýma ucuz ayrýlýklar geldiði vakit anladým Çoktan geceye dönmüþtü gün. O aðladý, öldüm...
Seni anlattým Tanýmadýðým, sýrf soluk almak için yaþayan kör zihniyete.
...
O ki, kanýnda ince bir sýzý olan lâ Ýltihap kapmýþ dudaklarýný düþünüp Kirpiðinde asýlý kalan yaðmurun þah damarýndan öptüm. Sustu, içimde çocukluðum soldu... Sosyal Medyada Paylaşın:
Meryem Ateş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.