Sevmiþim ve aþkýnla, Kör olmuþum zaten. Þimdi bu kocaman aþkýn, Sonunda, Bir uçurumun kenarýndayýz. Çekip gitmenle, Düþer bu beden. Düþmeden tut!
Bu kalp, Seni çok sevdi; Al sende dursun! Anla artýk, Bu gönül, Þimdiye dek kimseyi sevmedi. Kimseye inanmadý. Bir seni sevdi, Sana inandý. Ve tek sana yer vardý gönlümde... Dur birkaç dakika daha, Elim yüreðimde... Bu kalp, Tek sana güvendi, Sana kandý. Sensiz günlerde, Ýnan hep yandý. Gitmeden, Al, sende dursun. Zamanla nasýlsa, Topraða karýþýr bu beden. Ama bu kalbin yaþamasý gerek; Çünkü, Ýçinde sen varsýn; O yüzden, Al sende dursun!
Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffer gümüştaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.