Kör bir özlem bu hissettiðim, Saðýr da üstelik.. Umudum varsa hala; Ýstediðim içindir..
Þimdi resmine bakarken; sanki o benim. Kendimi görüyorum ve onu bulduðuma seviniyorum. Ve bir sýzý.. Donuk bir görüntüde, hareket edemiyorum. Onu, kendimi görüyorum fakat körüm. Aðzýmý açtýðýmda duaya dönüþüyor her sözüm.
Ve aynalar.. ve zahirimin fotoðraflarý… Ýþte asýl onlar bana yabancý.
Bu fotoðraflarda gülen ben miyim? Aynada hareketlerimi taklit eden kim?
Ýçimdekileri de taklit edebilir misiniz peki? Þimdi aðlýyorum, ýstýrabým var, Ona baktýðýmda, kýzarmýþ bir burun, Gözlerinde birikip sonra yanaklarýndan süzülen yaþlar, Titreyen dudaklar görüyorum. Bu kadar mý? Özlemimin, üzüntümün,acýmýn taklidi bu mudur?
Hayýr! Sen, ben deðilsin!
Dýþarý çýkmak artýk kederleri doðuruyor yetimhanemde. Kapýyý her açýþ, bir hapis hissi.. Dýþarýya her bakýþ, zindan soðuðu eller ve yürek..
Bekleyiþ..
Ne yazýk ki en acý.. Her an sað-salim gelmesi, getirilmesi ve benim onu bulmam için, Allah’a yakarýþ..
Her yerde iz, her yerde hatýra. Sevgim izzet, görüntüler yelma..
Ben olmuþtu artýk o. Benim olduðum her yerde bulunmuþtu. Zaman içinde hissettiðim duygularla, o da yanýmdaydý.
Yalnýz olduðumda, kendimi yalnýz hissetmememin de sebebi oymuþ meðer. Þimdi anladým bunu.
Yalnýz olmadýðýmý görsem de yalnýzým sanki þimdi. Kimseye söylenmez ki. Alay ediyordu zaten giriþ yaptýðým insanlar.
Ona benzeyen her yüz, her týrnak,her ses.. Off.. bir an kaybolmak istiyorum bulunduðum yerden. Býrakmadý yokluðu içimde sevmeye dair bir heves.
Geçen gün kapýmda gördüðüm, ‘bana onu hatýrlatan’a, Yaralý olmasýna raðmen neredeyse yardým edemeyecektim. Kaçmak istedim, ama arkamdan yalvarýyordu bana. Dokunmadan yardým etmek istedim, olmazdý. Dokunmaya kalksam, ellerim titriyordu. Acýdým… hem ona, hem kedime.
Sesini çýkarsýn istemiyordum ama! Caným yanýyordu çünkü! Yapabileceðimi yaptým. Ve susmuþtu… Gittim.
Þimdi kapýyý her açýþ; O “yok”luðun yaralý taklidi, Aynadaki ben gibi… Daha da çok incitiyor beni. Ýçim dýþýma çevrilse, o daha çok acýyacak bana eminim.
Gitsin istiyorum artýk, gitsin! Sesini duymak istemiyorum ki! Vicdaným acýmý ikiye katlýyor. Sýzlýyor diye yardým etmeye her kalkýþýmda, Savaþýyorum kendimle. Sanki organlarým artýk birlikte, ittifak halinde deðiller, Hepsi cephe almýþ bir diðerine!
Ve hisler ve acýlar ve özlem ve korku… Ve… Umut!
Tozu dumana katýyor, bulanýk gözlerden insanlar. Bulanýk midemle de yiyecekler beni izliyor. Aslýnda hep kusuyorum! Özlem kusuyorum her köþe baþýna, Onu göremiyorum, Korku kusuyorum kaldýrýmlara. Hala midem bulanýyor. Ya da hala istifra halindeyim; Yazarak kusuyorum! Vuslatý içeceðim günü bekleyerek…
Paranoyak bir özlem bu, Evhamlý da üstelik. Eðer aramýyorsam köþe bucak seni; Bulacaklarýmdan korktuðumdandýr.
Gözdenur ECELLÝZZ Sosyal Medyada Paylaşın:
ecellizz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.