Bir uçtan öbür uca, Karadeniz sâhili Ýstersen çýk gökten bak, boydan boya som yeþil. Topraðý çayýr/çimen, geçit vermez aðaçlar Karayý göremezsin, daðlar, taþlar tam yeþil.
Çayýný kýrpar iken, baþýna atar þalýn Sen horonu güzel tep, þöyle edâlý salýn Yok yeþilden baþka renk, karaya hasret kalýn Ýçerden dýþarýya, o baktýðýn cam yeþil.
Yaþým atmýþý geçti, gidemedim oraya Evler orman içinde, serpilmiþler araya Her türden güzelliði, vermiþ Rabbim buraya Elvan çeþit çiçekler, çýnar yeþil, çam yeþil.
Orayý geç görenler, belki de dizin döver Nasýl bir Karadeniz, herkes durmadan över Sarmaþýkla sarýlmýþ, sanki bir tele duvar Bahçeli evlerdeki, temel denen him yeþil.
Fýndýðý güzel topla, her çiçekten koþam ör(*) Çýk or’dan Sürmene’ye, gözlerine sürme sür Yeþilin ve mâvinin, her tonunu gel de gör Deniz mâvi, gök mâvi, kara desen yemyeþil…
19/10/’10 Hanifi KARA
(*) Koþam: -Mahalli- çiçeklerden örülen gerdanlýk. Sosyal Medyada Paylaşın:
Hanifi KARA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.