İhanet Kıyısı

Ýhanet kýyýsýnda yaðmurlu bir akþam vaktiydi...
Ellerimde yaðmurun katreleri,
Yüzümde hüznün eþsizliði vardý.
Kopkoyu gökyüzü,
Gözlerimde sýrýlsýklam nefret gibiydi.
Saçlarýmdan, ayak uçlarýma kadar inen hasret,
Son demindeydi...

Duygusal yaným ölümün eþiðinde,
Aklým fikrim hayatý boþvermekle meþguldü.
Vücudumda yaðmurun taneleri, sesime esef
Dudaklarýmdan kalbime inen ölüm sessizliði,
Canýmdan can alýp, canýma can katýyordu...

Ýhanet kýyýsýnda düþündükçe çýlgýna dönüyor,
Zaman kýsaldýkça kaçamak ölümlere bürünüyordum.
Benimdin, bende senin...
Nefret ediyorum hayat denen müphemiyetten.
Acý duyuyorum kendi ruhumun iþkencesinden.

Geçmiþe duyduðum özlem,
Gözlerimden hicran olup boþalýyordu.
Sana olan sevgim, þimdi ölüme duyduðum aþk kadar,
Gerçekçiydi...

Beni kendimle hayata düþman býraktýn,
Sen duyduðum en acýmasýz kelime,
Sarfettiðim en nefret verici kavilsin...
Bende artýk benlik yok,
Sendeki senliðin caný cehenneme...
Sosyal Medyada Paylaşın: