Derler ki: Cemre önce havaya, sonra topraða, sonra da suya düþer. Yalan söylemiþler sevgili Önce, sen ateþ olup bedenime düþtün. Bedenime düþüp yüreðimi yaktýðýn günden beri, Hava toprak ve su benden içeri.
Kirpiklerin sýratken, Ve zebaniler nöbet tutarken yokluðumda, Araf’ta kelepçeliyken düþlerim, Hicran kýrbaçlarý þaklarken yüreðimde, Kýzýl bir seherde gýcýrdarken diþlerim, Týrnaklarýmý suratýma geçirip, Yine de damla damla seni içerim.
Ceberrut gecelerde soluðum kesilirken dehlizlerde, Avazým duyulmaz,çarpar soðuk duvarlara. Yüreðim cehennem,yüreðim düþ kuy(t)usu Ve bozulur, celladýn gelmez artýk uykusu. Anladým ki; Yusuf kuyuya düþtüðü günden beri, Sen de d/ipsiz yüreðime düþ/müþ/sün sevgili.
Hücrelerim seni k/anarken,hüzün demlerim gözlerimin buðusunda. Güz renginde sancýlar pusu kurar, sensizliðin illegal gölgesinde. Baþ harfin her dudaðýma deðiþte ’F’ tipi hücrelere kapatýrlar beni. Ýþ bu yüzden sana sürüldüðümden beri kalemim ýslak yazar sevgili.
NECAT USLU Sosyal Medyada Paylaşın:
Necat USLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.