Aşk, "hiç"likte bıçak izi.....

/.............mevsimi yok bu yaðmurun!
(d)üþüyorum...
zamansýz çalan bir þarký kadar derinimde......./

oysa..
sen hic benim olmadýn
tutkulu seviþmeler, kendi yaralarýný sarmak içindi,
beni kanattýkca besleniyordu korkularýn
ve seviþlerin en büyük korkuya dönüþüyordu içinde
sebebi bendim
çok sert rüzgarlarým olmadý hiç,
sen -git- dedikçe -kal-mayý marifet sayýp
bütün gücümü, sende tüketiyordum aþkla..
kalbim vardý! büyüktü, aþktý, senindi
kalbin vardý.. kýrmýzýydý rengi..
ne zaman dokunsam, aþka kan bulaþýyordu

...

sen, hiç benim olmadýn
gözlerin kapalý, dudaklarýn yalandý ruhumu alýrken
gülümsüyordun
çok zordu, ben en virajlý yoldan gelmiþtim sana
hadi yolun hatrý olmadý anlýyorum,
dizlerimdeki çamurlarý görebilseydin keþke...
acýyordum...

sen hiç benim olmadýn
sýrf bu yüzden, evet bu yüzden
avuçlarýmda sakladýðým umutlarým olmadý benim
ne zaman yüzüne bakýp ufacýk bir umut arasam
orospu bi eyleme dönüþüyordu öfken
masumiyetim ölüyordu ellerinde
ve biliyordun
satýlýk cümleler gözlerime hic yaramýyordu
yalýn bir tada dönüþüyordu kirpiklerimde
ve hüznü kustukça geçecek sanýyordum
geçmiyordu
evet aldanmaktý bu...!
kasýklarýmdaki binlerce býçak izi
her sabaha, piç ayrýlýklar doðuruyordu,
ve ruhum çýplaklýðýndan utanýp
"yok" olmayý diliyordu,
dileði bir türlü kabul olmuyordu....

"içinde bana ait bir yer isterken,
benden hep vazgeçtiðin duvarlarý kastetmemiþtim"

vazgeçiþlerin ölüm kokuyordu,
kalbim, her ucurumda sensizliðin kýyýlarýna vuruyordu kendini
gözyaþlarýmý unutuyordum, sol yaným felç oluyordu
solgun bir yüze bakýyordum aynada
içimden bir yolculuk baþlýyordu -hiç-liðe...
yalan paragrafýný kaybediyordu, yüzüm yüzünü...
peki aþk?
aþk, "hiç"likte býçak izi........

/..........Zamansýz yaðma-landým sevgili
iç dengelerim art niyetli
bir adaleti olmalý deðil mi tanrýnýn?
ilahi....?


ASKOZLEM Fasl-ý Mai’10
Sosyal Medyada Paylaşın: