Kömür

Uzun Mehmet’ten hediyedir taþ kömür,
Uðrunda nice bedenler tüketti ömür.
Helalleþip evinden çýkar madenci,
Ekmeðini taþtan çýkarýr, dilinde þükür.

Çekilir besmeleler, yayýlýr ses,
Kuyulardan süzülerek iner kafes.
Çavuþlar çalýþanlara verirken emir,
Zehirli gazdýr soluduklarý nefes.

Gözlerde sevinç, alýnlarda ter,
Yerin üstünde gün doðar, gün biter;
Alt tarafý karanlýk, geceden beter.
Tüneller uzar, bölüm bölüm
Bir ihmal kadar yakýndýr ölüm.
Grizu yýllardýr kanayan yara,
Kömür gibi el, yüz kapkara;
Alýnlar ak, helaldir kazanýlan para.

Aþaðýsý ýslak, çizmeler çamur,
Emeðin nuru damlar üstüne.
Dýþarýda inceden yaðar bir yaðmur,
Bir kadýn bekler gözleri mahmur;
Kaygýlý yüreðinde acepler dumur,
Vardiya servisini bekleyip durur…

Karaelmas yýldýr yýldýr parlar,
Vagonlar hazýrda, çýkanlarý toparlar.
Kýþýn çýtýr çýtýr yanarken kömür,
Karalar içerisinde, sadece gözlerinin
Beyazý ýþýldayan bir madenci gülümser.
Yüreðinin sýcaklýðýyla odamýzý ýsýtýr,
Yataklarýmýz rahat, koltuklarýmýz samur;
Farkýnda bile olmayýz çoðu kez.
Bütün þehir tatlý uykusunda uyur,
Maden þehitlerine, gökten iner nur.

Muhittin Alaca

Þili’de 69 gün sonra yeraltýndan çýkarýlan madencilere sevinirken, Zonguldak’da 17 Mayýs 2010 tarihinde göçük altýnda kalan 30 madencimizden 2 tanesinin cenazelerine dahi ulaþýlamamasý yüreðimizi kanatmaya devam ediyor.






Sosyal Medyada Paylaşın: