Güneþ yaðýyordu cehennem kývamýnda lav lav Çorak toprak yüreðinin orta yerinden çatlamýþ Kan sýzýyordu kurumuþ köklere Bedeni yoktu sanki, zehir zýkkým bir acý daðlýyordu ruhunu Küçücük yüzü kara topraga bulanmýþ Avuçlarýnýn içinde ... Düþünüyordu Düþünüyordu; bu tarla hep böyle sonsuz muydu Yoksa kendi mi yok olmuþtu Henüz onbeþindeydi Rojin çocuktu Korku Utanç Kan...
Kaç beden gezinmiþti çocukluðunda Kaç býçak darbesi inmiþti kasýklarýna Yaþýyordu; duasý yok Çocukluðunun maskeli katilleri Bir çocuk daha býrakýp bedenine Çekip gitmiþlerdi umarsýz kendi dünyalarýna.
Bugün
Ve Rojin þimdi bilmediði topraklarda Bilmediði uzaklarda Yalnýzlýðýnda Canýndan kopma bir düþman kucaðýnda Bedduasý yok.
Düþünce düþünceye
Çocukluðunun tek oyuncaðý Bezden bebeðini almamýþtý yanýna Utanmýþtý onun düðmeden kara gözlerine bakmaya Çocuktu daha.
Gerçek
Minik bir aðýz Bir soluk Bir çýðlýk Bir cýðlýk daha Bezden bebeðini gördü onda Çocuktu, anaydý Rojin bebeðini aldý koynuna Milyonlarca yýldýr sýrrý çözülmemiþ bir büyü Ýçgüdü.... Hangi tecavüzcüsünün olduðunu bilmediði bebeðine gülümsedi Tanrý’nýn hediyesi sütünü Günahkar memelerinden, masum günahýna emzirdi Rojin anaydý Kucaðýnda acýsý Kucaðýnda sevgisi Utancý,sevinci ....
Anasýný düþündü , Töreyi, diþleri arasýndan tükürüp Canýný menzil edip Canýna katan Yitmemesi için, gitmesine göz yuman Anasýnýn deli cesaretini anladý Rojin hâlâ çocuktu Ama Rojin artýk anaydý ...
01.02. 2000 Herford
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Süberk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.