Anlatýmý bozuk bir cümleydi beni eksilten kadýnlar
fazlalýklarýna imlâsýz kaldýðým, sessiz ve duru
dudaklarýmda devrik anlatýmlar…
gölgesi hançerlenmiþ adýmlarla geçerdim
kuru yapraklarýn vehim dolu eline.
her kaldýrýmda þaþkýnlýðýn derin örüntüsü
hayat gibi çýkmazýnda uskunluklarýn!
taþýndýðým her suskun ýrmakta
bir yaz geçerdi sýcaðýný soyunmuþ
yorgun mesaisinde bulutun
düþerdi incileri düþ kýrýklarýma…
beni kendine tanýyan bir fýrtýnanýn zerrelerine sustum
ki baþýmda yel deðirmeni olurdu bendeki çocuk
ruhumda hayal meyal gece penceresinden
uçurduðum beyaz güvercini öldüren uçurum
lânetin gamzeleri þekilsiz ve soluk görünürken
her gerçeðe kendimi sundum,
kendimden adayarak kendimi
ama bazý gerçeklermiþ gerçeðin taklidi
yüzünüze gülen düþmaný sizden sanmak gibi
ölülerin unuttuðu ne varsa biz tamamlýyoruz
ölmeyeceðimizi sanarak yarým ve bayat
tükenen bir ekmek gibi kýrýntýlarýmýzý daðýtýyoruz
fezanýn ortalýðýna
ah sen topla beni hayat
aþk, iklimlere soyun beni
býrak benliðin yalancý aynasýna
en gerçek yanýný gerçeðin.
suçlar ortak, suçlar bir, suçlar bizim
kendime karaladým bütün sevdiklerimi
bir kadýn, bir erkek, bir çocuk…
bir iskambil kaðýdý kadar hilekâr insan
hataya yanaþtýkça izleri kalýr silinmemecesine
senedi dudaklara söz diye yapýþan…
tutkularýn arenasýnda
kelebek ömründe en insan yaný insanýn
bugün var’mýþ gibi’ yarýnlar
yarýn yokmuþçasýna geçmiþ zamanlar tutuyorum
bir kadýnýn eliyle yazýlýyorum tarihe
geç’miþ gibi’ kendimden.
oysa her edimde virgülü deðiþen,
imlâsý bozuk bir öyküyüm olsa olsa
kadýným aþk/ beni kendinle tamamla…
Nevzat KONÞER
Aðustos 10