Üç dört yaþlarýndaydým henüz…
Annem bir taraftan eliþi yaparken,
Öte yandan, çaktýrmadan beni gözetirdi hafiften…
Çok küçüktüm, düþersem acýtýrdým bir tarafýmý.
Hem daha adam yerine de geçmiyordum!
Annemden çok duyardým:
“Ohoo! Bizim oðlan büyüyecek de, adam olacak da...” lafýný.
Günler ay oldu, aylarda birikti yýl oldu.
Ve seneler ne kadar çabuk geçti deðil mi anne?
O zamanlar hatýrlar mýsýn, saçýmý sýfýra kazýtmýþtýn,
Daha gür saçlarýmýn olmasý için?
Seyrek saçlarým gürleþmiþti, ne kadar da þirin çocuk derlerdi benim için.
Þimdi ben eskiye geri mi dönüyorum anne?
Saçlarým tekrar seyreliyor ve artýk kazýtsam da gürleþmiyor.
Çocuklaþýyor muyum?
Ama artýk eskisi gibi þirin bir çocuk deðilim ki!
Artýk güzel ablalar gelip yanaðýmdan fýstýk almýyor.
Yolda gördüklerinde yaþlý nineler þeker de vermiyor.
Yoksa…
Yoksa yaþlanýyor muyum?
Hem artýk çocuksu neþem de kalmadý.
Senden çok duyardým:
“Keþke bende senin gibi çocuk olsam,
Senin gibi hiçbir derdim, sýkýntým olmasa.” sözünü.
Ben de kullanmaya baþladým bu cümleleri.
Parkta tüm dertleri kaykayda kayýnmak,
Ya da salýncakta sallanmak olan çocuklarý gördüðümde;
Keþke benim de tek derdim bu olsa diyorum.
Önceden günler çok uzun gelirdi bana.
Þimdi ise günler ne çabuk geçiyor.
Bak aklýma geldi ve yine gülüyorum.
Küçükken yalan konuþurdum yaþýmý soranlara...
Her zaman iki ya da üç yaþ fazla söylerdim yaþýmý…
Hemencecik büyümek isterdim.
Boyumun uzamasýný, sesimin kalýnlaþmasýný,
Ýþte ne biliyim babam gibi aynanýn karþýsýnda sakal týraþý olmak isterdim.
Tuvalette büyük amcalar gibi ayakta iþemeyi bir þey sanardým.
Büyükler gibi pantolonumum arka cebinde cüzdaným olsun isterdim.
Ýsterdim iþte…
Babam gibi uzun olmayý isterdim ve de güçlü.
Hep bilek güreþi yapardýk babamla,
Mahsuscuktan yenilirdi babam bana…
Bir sevinirdim ki sorma, mahallede arkadaþlarýma bile söylerdim:
“Ben babamý yendim.” diye.
Þimdi babamdan daha uzunum ve de güçlü.
Þimdi ise babam benle bilek güreþi yapýyor, ben mahsuscuktan yeniliyorum.
Bu kez babam çocuk gibi seviniyor ve her defasýnda anneme:
“Bak oðlunu nasýlda yendim.” diye tekrarlýyor.
Artýk sevinmemeye, mutlu olmamaya baþladým.
Oysa orta okula gittiðim sýralar büyüdüm diye mutluydum.
Bir kýz ayarlamam gerekiyordu,
Ee orta ikiye gidiyordum ve mahalledeki abiler soruyordu:
“Lan ne yaptýn, hala ayarlayamadýn mý bir tane?” diye.
Kaçar mý?
Hemen o hafta, karþý sýnýftan bir kýzý ayarlamýþtým.
Kýz ayarlamak vardý o zamanlar, þimdi ise buna çýkmak diyorlar…
Boþ kavramlarý insanlar her geçen gün daha da süslüyorlar.
Neyse…
Kýz arkadaþým oldu, büyüdüm sandýmdý, taa ki mahalleden abiler:
“Öptün mü lan kýzý?” sorusunu sorana kadar.
Demek ki büyümek için kýzý öpmek gerekiyordu.
Ertesi gün aniden öptüm kýzý.
Öpmemle kýzýn aðlamasý bir oldu.
Niye aðlýyorsun diye sorduðumda:
“Ya hamile kalýrsam, ben henüz buna hazýr deðilim ki salak” demiþti.
O kýzdan sonra birçok kýzý öptüm, hayret öpmeyle hamile kalan hiç olmadý.
Bir arada çalýþmam gerektiðini düþünüyordum.
Eve ekmek getirmem gerekiyordu,
Babam büyüktü, getiriyordu.
Demek ki büyümek için para kazanmak lazýmdý.
Simit satmaya baþladým, bir ara çaycýlýk yaptým.
Sonra matbaa da çalýþtým ama matbaa pek sarmadý.
Patronum çok emir veriyordu ve ben bu durumu hiç sevmemiþtim.
En iyisi simit satmaktý,
Kendi iþinin patronu bu olsa gerek diye düþünmüþtüm o zaman.
Güçlünün güçsüzü ezdiðini
Ve hayatýn acýmasýzlýðýný da o zamanlar anlamýþtým.
Bir gün simit satarken;
Benden büyük bir simitçi bir güzel dövmüþtü beni.
Sebebini sormama fýrsat kalmamýþtý, kendisi tekme atarken söylemiþti.
Orasý onun çöplüðüymüþ, kendi çöplüðünde sadece o simit satarmýþ.
“Çöplükte simit satýlýr mý aptal?” diye gülmek istemiþtim eve giderken,
Ama her tarafým aðrýyordu ve acýlar gülmeme izin vermemiþti.
Acýlarýn gülmeyi engellediðini o zaman anlamýþtým iþte anne.
Þimdi ise her bir þeyi iyice anlamýþ durumdayým.
Þimdi yaþýmý soranlara iki üç yaþ küçük söylesem;
Yalaný mý yerler mi anne?
Ben yine hep gözünün önünde olsam.
Sen öyle derdin küçükken.
“Gözümün önünde ol, bir yerlere kaybolma!” diye tembih ederdin.
Ben yine çocuk olmak istiyorum.
Gereksiz yere güler ya çocuklar, iþte öyle gülmek istiyorum.
Yine sokak aralarýnda top oynamak,
Komþunun camýný kýrdýðýmda kaçmak,
Mahalledeki kýzlar seksek oynadýklarýnda gýcýklýðýna oyunlarý bozmak istiyorum.
Çocukluðumda yaptýðým bu çocukluklar;
Þimdi bana ne kadar da zor geliyor anne!
Erkan Gerenlik
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.