Belki, belki, belki…
Bir sürü belkiler kullandým kurduðum cümlelerde…
Bir kýza gönlüm kaydýysa, belkiler de hemen cümlelerimin gelmiþine kaydý…
“Belki sevgilisi vardýr…
Sevgilisi yoksa bile, belki sevdiði vardýr…
Sevdiði olmasa da, belki benden hoþlanmaz…
Hoþlandýðýný sayalým, belki hayatýnda birisinin olmasýný istemiyor…”
Belki baþkasýna açýlýrým diye diye; taa bu yaþa kaldýrdý attý beni seneler…
Ee kolay deðil, koskoca belki bu.
Söyleyemedim bu kelime yüzünden birçok bildiðim doðrumu…
“Þimdi orda yanlýþ yaptýðýný söylersem, belki o üzülür…
Üzülmezse bile, belki arkadaþlarýnýn içinde küçük düþer…
Küçük düþmese de belki özgüvenini kaybeder…
Hem belki ben yanlýþ da biliyor olabilirim…”
Belki daha sonra söylerim diye diye; taa bu güne savurdu attý beni seneler…
Bir ben savurup atamadým bu beklileri,
Ve onlar da bir tek beni býrakmadý belki…
“Onu kesinlikle affetmeyeceðim!
Kesin konuþmasam mý?
Belki sinirim geçtiðinde daha iyimser düþünürüm ona karþý…
Hem belki isteyerek üzmemiþtir beni ha?
Belki gelir özür diler…”
Belki özre gelir diye diye; taa bu kadar yýl bekletti beni seneler…
Kýrmamaktý kimseyi amacým.
Belki de hep bu yüzden ben kaybeden adamým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.