Masumca yaþanýrdý önceleri sevdalar,
Önceleri korku yoktu, lakin saygýlýydý gençler.
En serserisi bile bir delikanlýnýn;
Büyüðünü sayar, küçüðünü severdi…
Mecbur olmadýðý halde zayýflara yardým ederdi…
Elini tutmazdý yolda yürürken kýzýn.
Öyle her yere de gidilmezdi zaten,
Anneye, babaya, akrabalara saygý vardý…
En önemlisi de önceleri utanmak vardý… Terbiye vardý…
Ýçeri þehir en uygun mekandý.
Ve aþýklar bir kez daha bu mahallede aþýk olduðunun farkýna varýrlardý…
Ne erkeðin kafasýndan en ufak pir piçlik geçerdi kýza karþý,
Ne de kýzýn mayasý böyle bir þeyi kaldýrýrdý…
O zamanlar gerçekten sevmek vardý,
Ve gerçekten erkek Ferhat, kýz Þirin’di…
Þimdilerdeki gibi sanal ortamda yaþanmýyordu aþklar,
Gözlerinin içine bakýpta seni seviyorum demek vardý,
Ya da demeye çalýþmak vardý…
Yani çabalamak vardý, istek vardý, arzu vardý, samimiyet ve de içtenlik vardý…
Biliyor musunuz?
“Seni seviyorum” kelimesini cesaret bulupta söyleyememek vardý…
Belki de sevginin en temizi de öylesiydi…
Çocuklar da gerçekten çocuktu o zamanlar…
Ne internet vardý akýllarýnda ne de sanal oyunlar…
Köy ekmeðine çaldýysa kuþburnundan ezmesini,
Mahallenin hayratýndan içtiyse suyunu…
Çelik çomaðýný, tostiðini, kýndaðýný aldýysa eline;
Çocuktu iþte o zamanki çocuklar…
Mahalledeki aksi nineleri ve de dedeleri kim takar?
Yiðitlik, mertlik vardý bir zamanlar,
Bir zamanlar bir kiþiye beþ kiþi dalmazdý en serserisi bile…
En adamdan saymadýðýnýz bile insandý bir zamanlar…
Allah korkusu vardý en kendini bilmezde bile…
Silahsýza silah çekilmezdi, düþmüþe vurulmazdý…
Mahallenin aðabeyleri vardý,
Ve en önemlisi de o mahallenin bir namusu vardý…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.