Bütün heybetiyle Kükrüyor tanrý. Þimþek üstüne þimþek yaðdýrýyor Kara topraða. Þeytan bile çekildi, Kulaklarýný týkadý.
Toz toprak her taraf, Karýþýyor korkudan Renkleri çiçeklerin. Aðlýyor Mikail Gördükçe yok oluþunu Çizdiði resimlerin.
Bir köþede durmuþ Kýzgýn Ýsrafil Ýþi elinden alýndý diye; Yetiþmiyor Azrail’in nefesi Ölülere.
Cebrail sinmiþ tanrýnýn dibine Ama söyleyemiyor Tanrýnýn dediðini Tanrýnýn kendisine.
Bir türlü dinmiyor hiddet, Zaman ile mekan Durmadan yanmakta; Cennet Cehennem bir olmuþ Dünya’nýn bu haline bakmakta.
Derken, birden Çekildi öfke, Duruldu ateþ O tanrýsal yürekte. Þeytan, kýzgýn bir hýrsla çýldýrmakta; Ne diye? Bu þeytani tavýr. Bir baktý ki kalmamýþ Dört kitaptan geriye Bir tek satýr.
Birden, bir çocuk çýktý Yeni yýkanmýþ topraðýn içinden. Elleri kopmuþ, Hala kanamakta. Kaný izlesen gerisin geriye Derinde bir yerlerde Çocuðun elleri Özgürlüðün heykelinde. Yürüdü yürüdü, Nereye gittiðini Kimse bilmez. Dile geldi tanrý Seneler sonra; Dedi: Cennet bile yetmez Yediði þekeri Bitiremeyen çocuða.
Çaðýrdý þeytaný Affettim dedi seni Gördükten sonra Þu insan dediklerimi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
cemremir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.